Το "Wish You Were Here" αρχικά έλαβε ανάμεικτες κριτικές, στην πορεία όμως αναγνωρίστηκε ως ένα από τα σπουδαιότερα άλμπουμ όλων των εποχών
Στις 12 Σεπτεμβρίου 1975 κυκλοφόρησε το ένατο άλμπουμ των Pink Floyd, “Wish You Were Here”. Το προηγούμενό τους άλμπουμ ήταν το “Dark Side Of The Moon” του 1973, που σημείωσε τεράστια επιτυχία και θεωρήθηκε ως το αποκορύφωμα της καλλιτεχνικής δημιουργίας του συγκροτήματος. Πώς ακολουθείς λοιπόν αυτήν την επιτυχία; Οι Pink Floyd το έκαναν επαναπροσδιορίζοντας εντελώς τον εαυτό τους, κάτι που έτσι κι αλλιώς έκαναν συνεχώς κατά τη διάρκεια των δύο πρώτων δεκαετιών τους, όπου δύσκολα θα βρεις δύο άλμπουμ που να μοιάζουν μεταξύ τους, μέχρι την κατάρρευσή τους στις αρχές της δεκαετίας του ’80.
Οι Pink Floyd ήταν μια δυσλειτουργική μπάντα. Αυτό ίσχυε ιδιαίτερα κατά την περίοδο του “Wish You Were Here”, με τον Roger Waters να έχει ήδη αρχίσει να συμπεριφέρεται σαν τον απόλυτο αρχηγό, κάτι που θα γινόταν όλο και χειρότερο μέχρι το “The Wall” και την αποχώρησή του (ή κατ’ άλλους διάλυση του συγκροτήματος). Η σχέση του David Gilmour με τον Nick Mason επίσης δεν ήταν στα καλύτερά της. Η ηχογράφηση διακόπηκε από περιοδείες, καθυστέρησε από διαφωνίες και παρεμποδίστηκε από έναν μηχανικό που κατάφερε να καταστρέψει κάποια tracks, απαιτώντας ώρες κουραστικής επαναηχογράφησης. Το ίδιο το άλμπουμ είναι ένας φόρος τιμής στη δύσκολη ιστορία του συγκροτήματος, καθώς πραγματεύεται τις αρνητικές πλευρές της μουσικής επιτυχίας.
Στιχουργικά, ενώ το “Dark Side Of The Moon” ασχολείται με την τρέλα που προκαλείται ως αποτέλεσμα της ζωής σε έναν τρελό κόσμο, το “Wish You Were Here” έχει να κάνει με τα αποτελέσματα της ωραιοποίησής της από το κοινό. Αν το” WYWH” είναι ένας φόρος τιμής στον ιδρυτή του συγκροτήματος Syd Barrett, αυτό συμβαίνει επειδή ο Barrett ήταν το πρώτο θύμα αυτής της τρέλας. Το «φάντασμα» του Syd εμφανίζεται για δεύτερη φορά (μετά το “Brain Damage” του “Dark Side”) στο “Shine On You Crazy Diamond”, κάτι που ενισχύεται περαιτέρω από την απρόσμενη επίσκεψή του στο στούντιο, με τα μέλη των Floyd να μην τον αναγνωρίζουν αρχικά (έτσι λέει ο μύθος).
Το “Shine On” είναι ένα κομμάτι επικών διαστάσεων με εννέα μέρη, που ενώνει το έργο και καθορίζει τα κύρια μουσικά και στιχουργικά θέματα. Στο άλμπουμ χωρίζεται σε δύο μεγαλύτερα τμήματα, με το πρώτο, που περιλαμβάνει τα μέρη 1-5 (ή I-V όπως η μεγαλομανία του Waters επιβάλλει να είναι γραμμένα) να ανοίγουν την πρώτη πλευρά του δίσκου και το δεύτερο (6-9) να κλείνει τη δεύτερη πλευρά. Αυτή η απόφαση να χωριστεί το κομμάτι πάρθηκε τελευταία στιγμή μετά από ψηφοφορία, και ήταν καθοριστικής σημασίας αφού μεταμορφώνει το “WYWH” σε ένα ενιαίο μουσικό έργο.
Το κομμάτι ξεκινά με μια μινόρε συγχορδία που αναδύεται αργά, παιγμένη σε διάφορα όργανα από synths μέχρι υδροκρυσταλλόφωνο ( glass harmonica) και πάνω σε αυτήν αρχίζουν σιγά-σιγά κάποιες synth μελωδίες με τον χαρακτηριστικό Moog ήχο. Στη συνέχεια τον ρόλο της μελωδίας παίρνει η κιθάρα του Gilmour, ενώ ο Wright μετά από δύο λεπτά στατικής αρμονίας τώρα αρχίζει να αλλάζει και συγχορδίες.
Περνώντας στο 2ο μέρος κάνει την εμφάνισή του το χαρακτηριστικό riff τεσσάρων νοτών του Gilmour, που έγινε γνωστό και ως “Syd’s riff”. Σε λίγο για πρώτη φορά μπαίνουν και τα drums με το μπάσο, και κατά κάποιον τρόπο ολοκληρώνεται αυτή η πολύ μεγάλη εισαγωγή με ακόμα ένα σόλο μέρος του Gilmour.
Στο 3ο μέρος εναλλάσσονται πάλι ένα σόλο synth και ένα κιθάρας, και μόνο στο 4ο μέρος μπαίνουν τα φωνητικά. Μέχρι τότε, αλλά και σε όλο το άλμπουμ, ο ακροατής ποτέ δεν έχει την αίσθηση ότι περιμένει να αρχίσει το κυρίως τραγούδι, γιατί το παίξιμο των Gilmour και Wright είναι συγκλονιστικό, με τις μελωδίες τους να είναι τόσο σαφείς και αξιομνημόνευτες που λειτουργούν σαν τραγούδια από μόνες τους.
Οι υπέροχες δύο στροφές του τέταρτου μέρους έρχονται πάνω στην ώρα για να ενισχύσουν τη μεγαλοπρέπεια του κομματιού. Οι λέξεις, που είναι πια ολοφάνερο πως αναφέρονται στον Barrett, οι αρμονίες και το γέλιο που ακούγεται παράγουν ένα ανατριχιαστικό αποτέλεσμα, απηχώντας το θέμα της ψυχικής διαταραχής. Με την κορύφωση να έχει πλέον περάσει, το κομμάτι κλείνει με το σαξόφωνο του Dick Parry και περνάει χωρίς διακοπή στο “Welcome To The Machine”.
Μηχανικοί θόρυβοι οδηγούν ένα αργό strum κιθάρας σε έναν αργό βαρύ ρυθμό χωρίς τύμπανα που εναλλάσσεται σε μέτρα 3/4 και 4/4 πίσω από το Moog του Wright. Οι θλιμμένοι και μελαγχολικοί στίχοι του Waters αλλάζουν τώρα σε μια καυστική παρατήρηση του RnR ονείρου, θέτοντας το ερώτημα: «Είναι τα πάθη και τα όνειρά μας απλώς το προϊόν μαζικής χειραγώγησης;».
Η δεύτερη πλευρά δεν είναι λιγότερο επικριτική, με τον Roy Harper να αναλαμβάνει τον ρόλο του μεγιστάνα της μουσικής βιομηχανίας. Ο Waters πίστευε ότι είχε κάνει λάθος που επιστράτευσε τον Harper για τα φωνητικά στο “Have a Cigar”, όμως το να ερμηνευτεί το τραγούδι από έναν “outsider” ενισχύει το νόημά του, δίνοντάς του μια θεατρική διάσταση που ο Waters θα χρησιμοποιούσε εξολοκλήρου στο “The Wall”. Το κομμάτι τελειώνει με ακόμα ένα αριστουργηματικό σόλο του Gilmour.
Ξαφνικά ο ήχος κόβεται και ακούμε κάποιον να αλλάζει σταθμούς στο ραδιόφωνο. Ένας σταθμός παίζει το θέμα του “Wish You Were Here”. Καταλαβαίνουμε πως αυτός που άλλαζε τους σταθμούς ήταν ο Gilmour, γιατί σε λίγο παίρνει την ακουστική του κιθάρα και σολάρει πάνω από το ραδιόφωνο. Στη συνέχεια αρχίζει και να τραγουδάει την πρώτη στροφή μόνος του, με τη μπάντα να μπαίνει στη δεύτερη, κι έτσι έχουμε μια από τις καλύτερες εισαγωγές σε ένα από τα καλύτερα τραγούδια των Floyd αλλά και γενικότερα. Ο Gilmour ερμηνεύει υπέροχα αυτό το φοβερό γράμμα του Waters προς τον Syd, στο οποίο αναρωτιέται και πάλι αν αυτό που του συνέβη θα συνέβαινε και στην υπόλοιπη μπάντα.
Καθώς το κομμάτι μεταλλάσσεται σε ήχους δυνατών ανέμων, μας παρασύρει πίσω στο “Shine On You Crazy Diamond” για τα μέρη 5-9. Αυτή τη φορά έχουμε μια εισαγωγή με σόλο synth που ακολουθείται από το καλύτερο “lap steel” σόλο του Gilmour, άλλη μια στροφή με στίχους για τον Syd, ένα funk μέρος και το άλμπουμ κλείνει με τη «νεκρική πομπή» του Wright. Το fade out είναι διανθισμένο από μελωδίες της Syd εποχής των Floyd.
Το “Wish You Were Here” αρχικά έλαβε ανάμεικτες κριτικές, στην πορεία όμως αναγνωρίστηκε ως ένα από τα σπουδαιότερα άλμπουμ όλων των εποχών. Κατέκτησε την κορυφή των charts σε πολλές ευρωπαϊκές χώρες και έχει πουλήσει πάνω από 13 εκατομμύρια αντίτυπα παγκοσμίως. Είναι το άλμπουμ που ανέφεραν πάντα οι Gilmour και Wright ως το αγαπημένο τους, την επιτομή της δημιουργικότητας ενός από τα μεγαλύτερα συγκροτήματα στην ιστορία της μουσικής.
Kommentare