Με την προσοχή όλων στραμμένη στο ''Saturday Night Fever'', τα πάντα στην ταινία έγιναν μόδα, από τα ρούχα και τα χτενίσματα μέχρι τον τρόπο ομιλίας του Travolta. Τη μεγαλύτερη όμως αίσθηση την έκανε η μουσική, η disco
Η επίδραση που είχε το “Saturday Night Fever” (ελλ. μτφρ. Πυρετός το Σαββατόβραδο) στην ποπ μουσική και κουλτούρα διαφαίνεται μέχρι τις μέρες μας. Η ταινία που βγήκε στις κινηματογραφικές αίθουσες στις 12 Δεκεμβρίου του 1977αφηγείται την ιστορία του Tony Monero (John Travolta) και τους καυγάδες με τους γονείς του, που δεν καταλάβαιναν το πάθος του για το χορό. Το είδος της μουσικής που ο Tony ήθελε να χορεύει ήταν η disco, που γρήγορα κυριάρχησε στις μουσικές προτιμήσεις των νέων.
Η ταινία ακολουθεί τον Tony καθώς αυτός αναζητά χρήματα, κάποια παρτενέρ που να χορεύει όπως αυτός, και φυσικά γυναίκες. Παρουσιάζει το πρότυπο του άντρα που συχνάζει στις «ντισκοτέκ», ως ακαταμάχητο στο γυναικείο φύλο και γεμάτο αυτοπεποίθηση που είναι δύσκολο να μην τη θαυμάσει κανείς. Ο Travolta έγινε σταρ εν μία νυκτί και όλοι ήθελαν να του μοιάσουν.
Την εποχή πριν το internet ήταν ευκολότερο για το ευρύ κοινό να «κολλήσει» με κάτι σε βαθμό ψύχωσης. Με λιγότερες πηγές ψυχαγωγίας και πληροφόρησης, τα μάτια όλων επικεντρώνονταν σε ένα πράγμα τη φορά. Ήταν η εποχή που η μία μόδα διαδεχόταν την άλλη με γρήγορους ρυθμούς. Με την προσοχή όλων στραμμένη στο ”Saturday Night Fever”, τα πάντα στην ταινία έγιναν μόδα, από τα ρούχα και τα χτενίσματα μέχρι τον τρόπο ομιλίας του Travolta.Τη μεγαλύτερη όμως αίσθηση την έκανε η μουσική, η disco.
H χορευτική μουσική ήταν πάντα δημοφιλής, με εκπομπές όπως το “American Bandstand” και το “Soul Train” να δείχνουν τον δρόμο. Όμως το ”Saturday Night Fever” έβγαλε στην επιφάνεια την «υπόγεια» dance σκηνή που υπήρχε στις μεγάλες πόλεις. Αυτή φάνηκε συναρπαστική σε ένα μέρος του κόσμου που έψαχνε κάτι διαφορετικό από το “hard rock” και τη “soft pop” που είχαν καταλάβει τα ραδιοκύματα. Τα έντονα drums και μπάσο που είχαν τα beats της disco ήταν σαν ένα κάλεσμα για χορό. Έκαναν την επανεμφάνισή τους τραγούδια για συγκεκριμένους χορούς. Το “Hustle” και το “Boogie” έγιναν ότι ήταν το “Twist” και το “Shake” 20 χρόνια πριν.
Οι Bee Gees, τραγουδώντας με χαρακτηριστικές, falsetto φωνές, ήταν η ψυχή του soundtrack της ταινίας, που κέρδισε πολλά βραβεία Grammy, συμπεριλαμβανομένου και του album της χρονιάς. Ήταν το πιο πετυχημένο soundtrack album με μεγάλη διαφορά από το δεύτερο και παραμένει μέσα στα δέκα κορυφαία σε πωλήσεις album όλων των εποχών. Η αξιοθαύμαστη μέχρι τότε μουσική πορεία των Bee Gees ξεχάστηκε, και αναγεννήθηκαν ως η αρχετυπική disco μπάντα. Τα charts γέμισαν από τραγούδια με αυτόν τον «γυαλισμένο» και με δυνατό “groove” ήχο, καθώς άπειροι καλλιτέχνες μετακινήθηκαν ξαφνικά προς τη disco.
Πιθανότατα δεν υπήρχε άντρας που δεν άκουγε το “Stayin’ Alive” στο μυαλό του όποτε περπατούσε στο δρόμο. Η μουσική ακουγόταν από τα ηχοσυστήματα των περισσοτέρων αυτοκινήτων. Σε κάθε τηλεοπτική σειρά υπήρξε ένα “disco” επεισόδιο και γρήγορα βγήκαν πολλές ταινίες-αντιγραφές. Κάθε μουσικός, ανεξάρτητα από τις μουσικές προτιμήσεις του, βρέθηκε να παίζει disco σε clubs, πάρτυ, γάμους και κάθε εκδήλωση στις Η.Π.Α και όχι μόνο. Πολύ σύντομα η τρέλα πέρασε τον Ατλαντικό. Ο όρος “Disco Fever” είναι πολύ ταιριαστός καθώς μεταδιδόταν σε όποιον και ό,τι άγγιζε. Η disco ήταν παντού, και τα πάντα ήταν disco. Φαινόταν πως δεν υπήρχε τρόπος να ξεφύγεις από τη δύναμή της.
Όμως σύντομα το κοινό άρχισε να στρέφεται ενάντια στο disco κίνημα. Οι μουσικοκριτικοί, που ποτέ δεν είχαν συμπαθήσει το είδος είδαν τώρα τον κόσμο να συμφωνεί μαζί τους, και ανέβασαν τους τόνους. Ένα μεγάλο κύμα μουσικών άρχισε να μειώνει τη «φλώρικη» μουσική που είχε καταλάβει τα charts, και ήθελαν την επιστροφή στη rock. Ο «τέλειος» και «φινετσάτος» ήχος είχε κουράσει, και στη θέση του ξεπήδησε η punk αισθητική. Οι επιθέσεις έρχονταν από κάθε πλευρά της ποπ κουλτούρας με μεγάλη δύναμη. Η ενόχληση έγινε αντιπάθεια, και στο τέλος έγινε πραγματικό μίσος. Σε όλον τον κόσμο οι ραδιοφωνικοί σταθμοί άλλαξαν κατεύθυνση, και οι DJs που είχαν υποχρεωθεί να παίζουν disco «πήραν το αίμα τους πίσω», μπαίνοντας με μανία στο σκληρό punk. Η disco έγινε ένα αστείο και ντροπιαστικό φαινόμενο του παρελθόντος, ένας εύκολος στόχος για κοροϊδία από κωμικούς, και σεναριογράφους.
Τα φανταχτερά κουστούμια, τα παπούτσια-πλατφόρμες και τα υπόλοιπα αξεσουάρ χαρίστηκαν σε φιλανθρωπίες, ή κρύφτηκαν βαθιά στις ντουλάπες, για να βγαίνουν μια φορά το χρόνο, στις απόκριες, σαν αστείο. Υπήρξαν αναφορές, αν και μάλλον υπερβολικές, ότι ακόμα και άστεγοι αρνήθηκαν την προσφορά ρούχων αν αυτά θύμιζαν το disco στυλ.
Παρ’ όλα αυτά το ”Saturday Night Fever” εξακολουθεί να βλέπεται από τις νέες γενιές. Ο δίσκος πουλάει ακόμα, και 3-4 τραγούδια των Bee Gees από την ταινία παίζονται πολύ συχνά στα ραδιόφωνα, στα clubs, στα πάρτυ, και χρησιμοποιούνται ως samples σε άλλα τραγούδια.
Ο πυρετός της disco μπορεί να θεραπεύτηκε, αλλά 15 περίπου χρόνια μετά ήρθε η άνθιση μιας νέας dance κουλτούρας, με τους DJs να έχουν πάρει τη θέση των μουσικών ως πρωτοστάτες του κινήματος, και μουσικά είδη που στηρίχτηκαν σε τεράστιο βαθμό στα beats και το groove της disco, όπως η House με όλα τα παρακλάδια της. Η dance μουσική έχει σήμερα την ίδια δύναμη που είχε τότε η disco, απαλλαγμένη από τα «γελοία» στυλιστικά και ενδυματολογικά στοιχεία. Και ακόμα και σήμερα, οι περισσότεροι από εμάς έχουμε περπατήσει τραγουδώντας από μέσα μας “Ah-ah-ah-ah stayin’ alive”!
Comments